de lente…ahhhh de lente…

Soms voelt het alsof het leven een rivier is. Je dobbert rustig mee op de stroming, tot je plots een bocht nadert en de richting verandert. Soms is die overgang zacht en bijna onmerkbaar, andere keren is het een stroomversnelling die je meevoert, of zelfs een waterval die je even de adem beneemt.

Ik heb vaak op zulke kruispunten gestaan. Momenten waarop ik besefte: dit werkt niet meer, hier klopt iets niet. Mijn pad was nooit rechtlijnig, en misschien was dat juist wat me gevormd heeft.

Van structuur naar vrijheid

Mijn eerste stappen lagen in sociaal werk (jongeren) en daarna HR. Ik had altijd een diepgewortelde fascinatie voor mensen en hun verhalen – voor wat hen dreef, voor hoe ze keuzes maakten, voor de dynamieken die hun leven vormden. Maar ergens onderweg begon het te wringen. De regels, de structuren, de ongeschreven verwachtingen (de ongelijkheid, het niet kloppen van dingen).. Ik voelde me steeds minder op mijn plek.

Fotografie bood me een uitweg. Een creatieve uitlaatklep terug heropnemen na altijd gehoord te hebben “dat is toch geen echt werk, daar ga je toch niet van leven”. Wat begon als een creatieve expressie, groeide uit tot een onderneming. Ik was altijd al gefascineerd door beelden, door de kracht van een moment vastleggen. Maar ook hier liep ik tegen iets aan. Ik miste de commerciële skills om mezelf op de juiste manier in de markt te zetten – en nog belangrijker: ik wou me niet laten vormen door een systeem dat niet bij me paste.

Dus bleef ik zoeken. Niet naar een vastomlijnde carrière, maar naar een rode draad.

De kern vinden

Die draad begon zich te ontrafelen toen Human Design (2017), Gene Keys (2018) en mindfulness (2007) op mijn pad kwamen. Het was alsof ik stukjes van mezelf terugvond die ik lang had genegeerd. Ik ontdekte waarom ik altijd op zoek was, waarom standaardstructuren me beperkten en waarom ik alleen echt kon bloeien als ik mijn eigen ritme vond.

Ik leerde: het draait niet om het verleden of de toekomst. Het draait om waar je nu staat. Hoe je kunt thuiskomen bij jezelf, zonder de ruis van buitenaf.

En dat werd-is de essentie van mijn werk.

Zien wie je werkelijk bent.

Of ik nu fotografeer, Human Design-analyses geef of in gesprek ga met iemand – de kern is altijd dezelfde. Ik wil laten zien wat al in jou zit. Niet om je te veranderen, niet om te zeggen wat je moet doen, maar om te laten zien dat je precies goed bent zoals je bent.

Want echte transformatie begint niet bij iets nieuws worden. Het begint bij herkennen wie je altijd al was.

Meebewegen met het leven.

De rode draad in mijn werk wordt steeds duidelijker. Ik voel hoe mijn aanbod verfijnt, hoe ik keuzes maak die kloppen, hoe ik steeds dieper in mijn kern zak. Dat vraagt om tijd, om loslaten, om vertrouwen.

Het vraagt ook om beweging. Niet forceren, niet duwen, maar meebewegen met wat zich aandient.

Net als het leven zelf.

To be continued

anne callens

blog

Posts tagged with essentie

Het leven is altijd in beweging