de lente…ahhhh de lente…

Soms voelt het alsof het leven een rivier is. Je dobbert rustig mee op de stroming, tot je plots een bocht nadert en de richting verandert. Soms is die overgang zacht en bijna onmerkbaar, andere keren is het een stroomversnelling die je meevoert, of zelfs een waterval die je even de adem beneemt.  

Ik heb vaak op zulke kruispunten gestaan. Momenten waarop ik besefte: dit werkt niet meer, hier klopt iets niet. Mijn pad was nooit rechtlijnig, en misschien was dat juist wat me gevormd heeft.  

Van structuur naar vrijheid  

Mijn eerste stappen lagen in sociaal werk (jongeren) en daarna HR. Ik had altijd een diepgewortelde fascinatie voor mensen en hun verhalen – voor wat hen dreef, voor hoe ze keuzes maakten, voor de dynamieken die hun leven vormden. Maar ergens onderweg begon het te wringen. De regels, de structuren, de ongeschreven verwachtingen (de ongelijkheid, het niet kloppen van dingen).. Ik voelde me steeds minder op mijn plek.  

Fotografie bood me een uitweg. Een creatieve uitlaatklep terug heropnemen na altijd gehoord te hebben “dat is toch geen echt werk, daar ga je toch niet van leven”.  Wat begon als een creatieve expressie, groeide uit tot een onderneming. Ik was altijd al gefascineerd door beelden, door de kracht van een moment vastleggen. Maar ook hier liep ik tegen iets aan. Ik miste de commerciële skills om mezelf op de juiste manier in de markt te zetten – en nog belangrijker: ik wou me niet laten vormen door een systeem dat niet bij me paste.  

Dus bleef ik zoeken. Niet naar een vastomlijnde carrière, maar naar een rode draad.  

De kern vinden  

Die draad begon zich te ontrafelen toen Human Design (2017), Gene Keys (2018) en mindfulness (2007) op mijn pad kwamen. Het was alsof ik stukjes van mezelf terugvond die ik lang had genegeerd. Ik ontdekte waarom ik altijd op zoek was, waarom standaardstructuren me beperkten en waarom ik alleen echt kon bloeien als ik mijn eigen ritme vond.  

Ik leerde: het draait niet om het verleden of de toekomst. Het draait om waar je nu staat. Hoe je kunt thuiskomen bij jezelf, zonder de ruis van buitenaf.  

En dat werd-is de essentie van mijn werk.  

Zien wie je werkelijk bent.

Of ik nu fotografeer, Human Design-analyses geef of in gesprek ga met iemand – de kern is altijd dezelfde. Ik wil laten zien wat al in jou zit. Niet om je te veranderen, niet om te zeggen wat je moet doen, maar om te laten zien dat je precies goed bent zoals je bent.  

Want echte transformatie begint niet bij iets nieuws worden. Het begint bij herkennen wie je altijd al was.  

Meebewegen met het leven.

De rode draad in mijn werk wordt steeds duidelijker. Ik voel hoe mijn aanbod verfijnt, hoe ik keuzes maak die kloppen, hoe ik steeds dieper in mijn kern zak. Dat vraagt om tijd, om loslaten, om vertrouwen.  

Het vraagt ook om beweging. Niet forceren, niet duwen, maar meebewegen met wat zich aandient.  

Net als het leven zelf.    

To be continued

Juli.

Juli is -voor mij-, velden met bloemen, zomeravonden, licht, vakantie, geel, zonnebloemen, groei, warmte, zaligheid en tijd. 

Moi

Ik vond/vind juli heftig qua energie.  

Juni was heerlijk, maar, het venijn zat in de staart.  

Chaos.  Angst.  Die laatste uren van juni. Heftig.  

Ondertussen ben ik een beetje aan het landen en besef dat vanaf vandaag (26 juli) de zon in poort 31 zit. Het is samen met poort 7 het kanaal van de alfa.  De leider.  De stem van het collectief. Poort 31 heeft wel herkenning en uitnodiging (geprojecteerd kanaal) nodig van het collectief, je wordt als het ware uitgekozen om een groep te gaan leiden en de toekomst mee te gaan bepalen.  

Diep vanbinnen identificeren de echte alfa’s zich niet met leiderschap, ze maken ook geen verschil tussen de “wakkeren” en de “niet wakkeren”, de “bewusten” of de “niet-bewusten”, ze beseffen dat alles en iedereen (de mensheid, de natuur, de dieren, de aarde, de sterren) één is.  Geen oordeel.  

Zo binnen, zo buiten.  Zo boven, zo onder. De energie van kanaal 31 is nederig, heeft geen agenda, wil niet zonodig iedereen zijn illusies doorprikken of veroordelen op wat goed en niet goed is.  

Even terug naar die laatste uren van juni.  Soms gebeuren er dingen die je niet verwacht en waar je gewoon geen vat op hebt, wat is het dan een cadeau dat je kan terugvallen op een stevige basis bij jezelf.  

Jezelf kunnen gronden in de chaos.  Weten wat hoofd- en bijzaken zijn en een baken zijn voor de mensen rond jou en jezelf.  

Angst was jaren op de achtergrond bij mij maar stak de kop weer op, je kan dan vluchten (gaan shoppen, films kijken en je kop in het zand steken) maar ik bleef in mijn lijf.  Alle scenario’s heb ik in mijn hoofd afgespeeld en beluisterd.  Ruimte gemaakt voor discomfort.  De angst uitgenodigd. Hij is er nog maar ik zie hem en ben mij bewust van dat niets blijvend is.  Het leven moet je leven, hoe fragiel we soms ook zijn. 

Moederdagen.

(Vaderdagen.)

Volgens mij is dit het eerste jaar dat ik niet uitlog op alle media, ik ben natuurlijk niet echt een consistente aanwezigheid maar er zijn jaren dat periodes zoals kerst en nieuw, moeder-,en vaderdagen complete crash and burn dagen waren.

Moeders, dat is iets wat anderen hebben.

Vaders, dat is iets dat anderen hebben.  

Kerst, dat vier je met familie, nieuwjaren doe je ook bij familie.

Hier volgt geen verhaal over slachtofferschap, ook geen verhaal over “what doesn’t kill you blabla.., hier volgt een emotioneel geaard stuk tekst op een dag zoals alle anderen met een label aan om ons ergens in vast te duwen.
Ben ik dan op al die dagen ongelukkig geweest? Zeker niet, er zijn altijd wel bepaalde mensen in mijn leven geweest die mij hebben vastgehouden als het wat moeilijk werd.Ik heb lang geroepen dat ik geen kinderen wou, ik wou “het verhaal” niet opnieuw schrijven, het stopte bij mij.

Spruce in the sun

Niet dus, het werd een -harde en donkere- weg van 5 jaar, een -lange- weg, een eenzame weg, want; geen moeder, geen vader, geen grote community want daarover praatte je gewoon niet met iedereen, ze zouden maar eens denken dat… (vul zelf maar in, ik heb de meest verwoestende dingen opgevangen).  Onderweg een paar zieltjes moeten laten gaan, een paar vroeg in de zwangerschap maar eentje was al niet alleen groot in het verlangen maar ook in de stof al een mooi kindje.

Ik wou zo graag een kindje, ik vroeg niet zoveel vond ik, ik heb er al mijn hogere krachten voor ingeschakeld.

Hij kwam. 

Daarna zijn broer, ik wou dat hij een compagnon had, het was wederom vallen en opstaan maar, echt, mijn geluk kon niet op.

Op die momenten besef je natuurlijk wat er niet was in jouw leven (warmte, troost, hulp, vasthouden, aanwezigheid), en je doet dapper voort want die pijn die is te hevig, daar wil je niet naar kijken. 

Op een schone dag in de lente kwamen we erachter dat ik opnieuw zwanger was, totaal onverwacht en ongepland, ik was al vrij ver want de optie dat ik natuurlijk zwanger kon worden was -zo goed als- onbestaand. Dat was even schrikken en bijsturen maar liefde genoeg. 

Het krijgen van mijn dochter is de meest spirituele en emotionele belevenis in mijn leven.  Zij heeft mij gespiegeld op de meest mogelijke manieren, ik heb meermaals naar adem moeten happen om alles te kunnen “graspen”, een Nederlands woord kan ik er niet voor vinden.

When you know it’s time to stop,

To turn around and face the knots,

The knots that bind me to my own despair,

To let the light in and clear the air.

Moederdagen, de commercie errond hoeft niet voor mij, er zijn teveel zielen die op die dagen liefst onder de gond kruipen voor een reden, moederwonde, vaderwonde of wat die ook moge zijn.
Vorig jaar ben ik mijn moeder in een impuls (en toch ook niet) gaan opzoeken en daar heb ik veel zalving gevonden, ze herkende me niet toen ze me voorbijliep en de warmte die ik hoopte te vinden  was er nog steeds niet. We hebben wat gepraat, maar de diepte ingaan kon ze niet en ik heb er me bij neergelegd, het leek of op dat moment een nieuwe tijdlijn is ontstaan, alles is wat het is en het is ok, no hard feelings.

It is what is is and it will be what it will be.

De enige les die ik pas laat heb geleerd is deze:  het had niets met mij te maken.

Het had niets met mij te maken. 

Ik ben bijna 50, er zijn wonden die een leven lang moeten helen, die ook nooit echt weggaan.

Daarom, laat ons mensen met een verdriet dat voor jou niet te grijpen is niet minimaliseren. 

Het ergste is verdriet dat niet gezien word en rouwen om iets dat niet is.