Ik had vandaag een halve dag vrij.  

Sinds lang ook helemaal alleen in mijn eigen aura.  

Ik voelde me echt waar zó moe deze ochtend en ik sleepte me voort om mijn dochter naar de trein te brengen.  Georges, mijn teckel en compagnon de route is altijd aanstekelijk vrolijk en door het schone ochtendlicht voelde ik me meer en meer tot mezelf komen.  Ik ben buiten gaan zitten en ben dan naar mijn moestuin gegaan (mijne komkommer mannekes, mijn boontjes..).  

Ineens overviel mij een gevoel van geluk en dankbaarheid, de voorbije maanden en jaren waren een cumul van hoog en laag en het gevoel van “gewoon goed” oversteeg vandaag alles.

Ik ruik en zie tussen neus en wimper oktober, ook al is het nog maar september dus ik besloot alles uit vandaag te halen,  als het morgen regent dan heb ik vandaag geleefd voor 2.  Ik stopte snel mijn notaboek in een tas en ben vertrokken naar de stad waar ik het liefste ben, ik ben cappuccino gaan drinken waar ik het liefste ga en ben beginnen schrijven.  Volgens mij zit neptunus in mijn nek te ademen (en is mijn emotionele wave in een high) want alles vloeide.  Ik ben eten gaan afhalen bij mijn favoriete eetplek en ben toch nog even de bookshop binnen gesprongen *just say or think nothing pls*.  

Ik wil de zomer nog zo graag uitrekken, alles eruit halen, maar ik weet ook dat aan alle liedjes een eind komt.  De mooie en gelukkig ook de minder mooie. 

Ik voel vandaag zoveel liefde van mensen rond mij en omdat ik nogal ongedefinieerd ben qua centers in human design heb ik het gevoel dat ik alles vermeerder en verdubbel en nog vanalles erbovenop, ik zeg dat ook altijd aan mensen die bij mij komen, wat je geeft krijg je altijd terug, het kan wat duren en het zal niet komen aanwaaien wanneer je het verwacht.

Maar het komt.

En meestal uit heel onverwachte hoeken.  

Wees lief, en nog het meest tegen zij die niet lief zijn, zij hebben het het meeste nodig.