Contemplatie Gate 33 / Gene Key 33

Gate 33 - Privacy/Retreat

Gene Key 33 - Forgetting (shadow) -  Mindfulness (Gift) - Revelation (Siddhi)

Ik denk dat deze gate, samen met de gate van mijn “core wound” diegene is dat ik al het meest heb gecontempleerd.  Ik zeg niet dat ik ze 100% leef en beleef (i am only human) maar het begint me aardig te lukken.  Zakken in mijn lijf; mezelf nemen zoals ik ben.  Aanvaarden dat ik geen tafelspringer ben (al is die er soms wel :-)).  

Hoe moeilijk was het om op een gegeven moment voor mezelf te kiezen, niet meer alles buiten mijzelf te zoeken, niet meer overal bij te willen zijn, niet meer alles willen weten.

Ik kon het gewoon niet meer, ik voelde letterlijk op sommige momenten de energie uit mij stromen.  De enige plaats waar alles samen is gekomen is het bos.  

Het begon met gewoon de rust en de stilte zoeken, de kinderen naar school en hop, naar het bos, mijn camera, mijn notaboekje en gewoon, heel simpel, kijken, luisteren en schrijven.  

Vogels. Hertjes. Muizen. De uil.  De arend.  Het kleurenpalet dat veranderde.  het licht dat veranderde.

Ik heb dat lang volgehouden, elke ochtend. Mensen vonden het toen vreemd (wisten zij veel dat ze later tijdens de lockdown hetzelfde gingen doen).  (We schrijven 2016-2017.)  In dat bos heb ik veel kunnen achterlaten, en dat is letterlijk en figuurlijk.

De stilte omarmen.  Het was altijd al een ding, toen ik in 2007 een mindfulness-cursus volgde en ik “moest” 3 keer per week een bodyscan doen,  dat was een struggle hoor.  Maar het werkte en werkt nog steeds.  Op sommige (lees, moeilijke) momenten grijp je er automatisch naar terug en dan weet je dat dat altijd een veilige haven zal blijven, dat er altijd een oplossing is, in die stilte.  

In het terugtrekken naar binnen.  

Als je je bewustzijn nooit eens laat rusten, waar land je dan?  We zijn zo “in” het leven dat je je pauzeknop vergeet en vergeet te integreren. We zijn zo geconditioneerd om luid te zijn, door te duwen, te initiëren, progressie te maken,  dat is toch hoe het moet?  

Volgens mij niet helemaal.  Ik ben ervan overtuigd dat integratie (in je hoofd en je lijf) van alles wat je hebt doorgemaakt een ondergewaardeerd stuk is.  

Zo is het leven, je vergeet, je raakt jezelf ergens kwijt, je doet maar, en dan komt er een tijd van het mindful zijn.  In die momenten komt de revelatie. Revelatie is  ‘licht’, het groeit elke dag in jou, elke dag dat je in jezelf investeert.  De pijn moet je eerst voelen en zoals het in de gene keys staat, de pijn is je nectar, na de integratie krijg je er finaal revelatie voor terug.

Je moet leren loslaten wat anderen denken, je bent hier om te doen wat je het beste kan en vooral je licht niet laten uitdoven.  

De frequentie van je boodschap is ook belangrijk, hoe je ze benoemt is niet belangrijk, hoe je ze leeft wel.

Contemplaties van mijn bewuste zon,  gate 33, allemaal uit bronmateriaal van Human Design en Gene Keys.